Werk als houvast in woelige tijden

Toen ik begin deze week een persoonlijke blogpost schreef, kreeg ik niet snel daarna een heleboel berichten, telefoontjes en sms’jes. Van vrienden die me vroegen hoe het met me ging en of er iets was dat ze konden doen. Niet enkel vrienden namen de moeite om mij te contacteren. Ook van mijn collega’s kreeg ik berichten en telefoontjes om te checken hoe het mij was.  

Woelige tijden
Mijn blog ging over de strijd die ik momenteel aan het voeren ben. Mijn vrouw is ziek, nu al 10 jaar. Het laatste anderhalf jaar is de ziekte in een stroomversnelling terecht gekomen. Er is veel onzekerheid en een gegarandeerde behandeling is er niet. Dus blijven we over met een groot gevoel van onmacht en een leven dat ergens is blijven steken. We kunnen niet terug naar hoe de dingen waren voor de ziekte en vooruitkijken lukt momenteel ook niet. We zitten vast in limbo.   
En ik ben, zonder het goed en wel te beseffen, terechtgekomen in de rol van mantelzorger. Als 27-jarige had ik uiteraard niet verwacht dat mijn leven deze wending ging nemen. En ik zou liegen als ik zeg dat dit makkelijk is. Het is allesbehalve makkelijk, maar ik doe het wel, elke dag opnieuw, omdat ik van haar hou. Omdat ik er wil zijn en hulp wil kunnen bieden waar mogelijk. Daar schreef ik over, en het liet mensen duidelijk niet onberoerd.

Werk als houvast
Eén van de eerste personen die mij contacteerde was Els. Dat ze mijn blog had gelezen en wou weten of het wel met me ging. Met de mens in mij, even losstaand van mijn rol op het werk. Ze zei me dat werken op dit moment waarschijnlijk niet evident moest zijn. En dat ook al zouden ze me missen, er oplossingen zijn. Zo zou ik zorgkrediet kunnen opnemen om mij volledig te kunnen toeleggen op het zorgen voor mijn vrouw. Toen ze dat zei, besefte ik dat het eigenlijk nog niet in mij opgekomen was om niet meer te werken. Mijn werk is geen last in deze situatie, net integendeel. Door aan het werk te blijven, heb ik structuur in mijn dagen. Ik krijg voldoening van het afstrepen van ‘to-do’ na ‘to-do’ op mijn lijstje. De taken leiden me af en herinneren mij eraan dat ook ik er nog toe doe. De machteloosheid die ik voel in mijn rol als mantelzorger doet mij dat wel eens vergeten. En bovenal ben ik graag aan het werk omdat ik hier gewoon mag zijn. Ik kan er eerlijk zijn over moeilijkere momenten en over dagen waarop concentreren nu eenmaal wat minder makkelijk gaat. Ik hoef niets te verbergen. En als ik soms daarover twijfel dan wordt die vrijwel meteen de kiem gesmoord door een berichtje ‘we denken aan je’. Dat is het grootste geschenk dat ik mij in deze woelige tijden maar kan wensen. Topcollega’s bij wie ik mezelf kan zijn.

Het raakt me zeer dat ik omringd word door mensen zowel in mijn persoonlijk- als in mijn professioneel leven die om mij geven. En duidelijk maken dat ze er voor mij zijn. Ik hoop dat je nooit in een situatie als de mijne terecht zal komen, maar als dat wel zo zou zijn dan wens ik je een werkomgeving waar je kracht uit kan putten. Waar collega’s voor je klaar staan.
En waar menselijkheid altijd boven werk zal gaan.