“Of we fout bezig zijn met arbeid”, vroeg een journaliste me, “als er zoveel mensen in een burn-out zitten”. Ze interviewde me naar aanleiding van de lancering van mijn nieuwe boek “Goesting!”. Ze was zelf net terug aan de slag na een burn-out. En ze was niet alleen. Ook zij kon, net zoals ik, minstens 3 andere mensen noemen die in een burn-out zaten of zitten. Of die een goeie kandidaat zijn om er eentje te krijgen.
Mijn werk maakt natuurlijk dat ik veel mensen ontmoet die in een moeilijke periode zitten. Niet al onze klanten hebben of hadden een burn-out, voor de duidelijkheid. Er zijn ook mensen die preventief hun loopbaan willen herdenken, omdat ze aanvoelen dat het zo niet houdbaar is. Omdat ze voelen dat hun enthousiasme en goesting vermindert. Is er echt iets mis met ons werk? Want je kan ook een burn-out krijgen als je je werk heel graag doet, too much passion can kill you too. Ik heb het zelf gemerkt. En ik zie het ook bij andere zaakvoerders die vol passie en overgave voor hun zaak gaan, en zich dan ook te pletter hollen.
Er zijn 2 kanten aan het verhaal. De ene kant gaat over je eigen grenzen stellen en je perfectionisme de baas blijven. Daarover heb ik het een volgende keer. De andere kant gaat inderdaad over hoe we met mensen omgaan binnen de arbeidscontext. Ooit maakte ik zelf deel uit van de Human Resources afdeling. En ook wij voerden tegenover de business het discours ‘dat mensen ons belangrijkste kapitaal zijn’. Op zich allemaal juist. In de kenniseconomie zijn mensen, hun kennis, hun hersens en hun netwerk het belangrijkste dat je in huis kan hebben. Maar het is te beperkt. Mensen letterlijk als kapitaal gaan beheren ‘killt’ hun enthousiasme.
Jaar na jaar hogere targets, met hetzelfde aantal mensen of met minder mensen. Mensen die de firma verlaten, die niet vervangen worden. Cost reductie, een noodzaak, wordt soms tot deugd verheven. Hoe lang houden mensen dat vol? Ook mijn bedrijf moet op de kosten letten, de bomen groeien immers niet tot in de hemel. Maar een stuk van die jaarlijkse targets is ook gewoon ego. Jawel, ego. De grootste willen zijn. En we zijn slachtoffer van ons arbeidsmodel, waarbij we liefst mensen in loondienst hebben en best voltijds. Dat creëert een basiskost en dat geld moet van ergens komen. Gesprekken tussen leidinggevenden en medewerkers worden volgens een vast stramien voorgeschreven. Je inzet wordt afgemeten aan een norm, niet aan hoe jij het best bijdraagt. Resultaat wordt afgemeten aan de wens van de aandeelhouder, want sparen heeft geen zin meer, beleggen moet je doen. En we willen de beste investering zijn. Het is die ontmenselijking die schadelijke gevolgen heeft.
Want wat met dat enthousiasme? Enthousiasme en goesting zijn geen ‘bonus’, het is niet de kers op de taart, het is de motor. Het is het enthousiasme dat mensen ’s morgens uit bed doet komen. Het is hun goesting die hen de beste ‘advocats’ van je business maakt. Dan lopen ze spontaan. Ze zorgen er samen voor dat je nummer 1 in de markt kan zijn. Niet omdat dat moet, maar omdat ze er zelf in geloven dat ze ook gewoon de beste zijn. Eens dat enthousiasme weg is, gaat het steil bergaf.
Zijn we fout bezig met arbeid? Niks van wat er in de wereld van het werk gebeurt, is op zich fout. Maar er ontbreekt iets. De goesting, het aanwakkeren en koesteren ervan. Laten we daar werk van maken.
Ook nood aan nieuwe Goesting? Kom eens langs bij een van onze teamleden!
Wil jij meer goesting in je bedrijf? Contacteer me, we hebben nieuws…