Nog steeds komen we in organisaties in alle lagen mensen tegen die ervoor kiezen om een moeilijk gesprek uit de weg te gaan. Ook in de privésfeer wordt er meer dan eens gezwegen voor het bewaren van de goede vrede. De mantel der liefde bedekt veel, te veel. Soms kijken we zo op tegen een gesprek, dat we kiezen om de collega of onze partner of ouders te mijden, het gesprek uit te stellen of in stil verzet te gaan…
Niet erg productief. We ontnemen onszelf – en de ander – groeikansen en weten diep vanbinnen dat we het probleem alleen maar vergroten. Een misverstand wordt een wrokkig gevoel. Een kleinigheid wordt een ‘big issue’.
Dave was een introverte jonge man met een groot hart. Zijn entourage kende hem al sinds jaar en dag als de liefste echtgenoot en vader. Hij had niet veel grote dromen, genoot van de kleine dingen en bekeek het leven op een gezonde manier. Dave hield niet van conflict en was over het algemeen erg meegaand. Echter, hij had zo zijn stokpaardjes: thema’s die hem nauw aan het hart lagen en waar hij zijn zegje over wou doen. Omdat het intussen binnen het gezin van Dave de gewoonte was dat hij vrij meegaand was, werden beslissingen vaak aan hem medegedeeld. Hij werd minder en minder betrokken in de voorafgaande gesprekken en besluitvorming.
Op een dag barstte de bom. Er was een nieuwe tv gekocht, die – ramp o ramp – niet in de tv-kast paste. Dave begon te roepen en te tieren dat het altijd hetzelfde was. Hij werd nooit betrokken in beslissingen, voelde zich gepasseerd, het vijfde wiel aan de wagen. In een vlaag van woede pakte hij zijn koffer en reed weg. Zijn gezin bleef beduusd achter. Dave kwam in coaching omdat hij de laatste tijd wel vaker ontplofte. Ook op zijn werk stormde hij al een keer naar buiten. Hij was het zat dat er overal over hem heen werd gelopen. Na een aantal sessies was Dave op het punt dat hij wou werken aan zijn communicatiestijl en assertiviteit. Hij wou het gesprek durven aangaan, zonder hierbij per se in conflict te geraken.
Om te voorkomen dat een gesprek uit de hand loopt, kan je het volgende doen:
1. Benoem wat je hebt opgemerkt.
Hou het (eerst) objectief en feitelijk. Vb.: ik heb gemerkt dat jullie de afgelopen twee maanden verschillende grote aankopen hebben gedaan zonder met mij te overleggen.
2. Benoem welk effect dit heeft.
Vb.: ik werd plots geconfronteerd met een tv die niet paste, zodat er een hele hoop werk bij mij kwam om een retour te regelen. Ik heb me daar enorm in opgewonden, aangezien ik verschillende dagen heb moeten overwerken omdat ik mijn werk niet gedaan kreeg.
3. Benoem wat je daarbij voelt en waar die gevoelens bij jou vandaan komen.
Vb.: ik voel me de laatste tijd wel vaker gepasseerd in ons gezin. Dat is helemaal niet fijn, zo krijg ik echt het gevoel dat ik er niet bij hoor en dat mijn mening er niet toe doet.
4. Spreek af wat je wel graag wil.
Vb.: zou je me wat meer kunnen betrekken bij je plannen en me tijdig informeren? Zo kan ik meedenken en helpen een goede beslissing te nemen die voor ons allemaal werkt.
5. Zorg dat je open en kalm genoeg bent voor élke respons.
Idealiter zegt je gesprekspartner nu: “Prima.” De kans is echter klein. Er is vast ook iets dat speelt aan zijn of haar kant van het verhaal. Zorg dat je rustig genoeg bent om te luisteren én te horen wat hij of zij zegt (of laat verstaan).
Wat zou jij op een goede manier willen communiceren aan iemand? Waar wacht je misschien al te lang mee? Bereid je voor aan de hand van dit stappenplan en waag je kans!
Ieder mens heeft het in zich om de andere boos te maken, te frustreren, te irriteren. En andersom doen wij (onbedoeld) vaak hetzelfde met hen.