Ook optimisten mogen (even) balen
Wie me op sociale media volgt, kon maandag van een flinke portie ‘entertainment’ genieten. Zo besloot ik het te benoemen. Want maandag bracht mij massa’s ‘uitdagingen’. Murphy komt met 3, schreef een van mijn vriendinnen. Dat bleek te kloppen. Mijn hoofd weet wel dat je daar geen statistische waarheid op kan plakken, het kunnen ook 10 tegenvallers zijn of geen enkele. Ik probeerde humor. Dat werkte. Toen het raam van mijn garage brak (los met mijn elleboog erdoor, ik blijk over superkrachten te beschikken!), stond ik – na het aanbrengen van een grote zwarte ‘spin’ in tape – te lachen. Hoe was het mogelijk! Mocht het een soap geweest zijn, zou niemand het hebben geloofd. Bovendien las ik recent ‘Learned Optimism’ van Seligman. Dus dit kreeg mij niét klein. Tot het me vandaag eventjes te machtig werd. Daar stond ik dan, met mijn theorie over optimisme en herkaderen, over mijn ‘explanatory style’.
Balen toegelaten
Ik zat, letterlijk (maar niet te lang), te janken. Hoeveel pech kan een mens hebben op een week, dacht ik. Bij de laatste werd ik er dan ook nog van beschuldigd een onmogelijk en te veeleisend mens (een b*ch) te zijn. Dat was er teveel aan. Hello, ik had een niet zo gewone week, kon ik ook even wat krediet krijgen? Heel eerlijk: de hele week had ik het gevoel door dikke modder te ploeteren. Flexibel als ik ben, gooide ik dagelijks mijn schema meermaals om. Om doktersafspraken in te plannen, klanten te verschuiven, oma’s op te trommelen, apotheekbezoekjes tussen te lassen,… Op een bepaald punt is de veerkracht gewoon even op. Mijn collega Rilla heeft daar trouwens een perfecte beschrijving voor: een make me cry-dag. Maar mag het, balen? Laten we onszelf dat toe? Want ook ik ken dat schuldgevoel waar mijn klanten soms mee binnenkomen. Het voelt ondankbaar. Balen mag. Het is helemaal OK om te zeggen: ik vond deze week niét fijn. Liever eerlijk je gevoel duiden, dan een suikerlaag er overheen en doen alsof er niks aan de hand is. Doen alsof jij alles onder controle hebt. Want dat maakt ziek: weten dat het even niet best met je is, weten dat je een situatie onprettig vindt, maar het niet durven zeggen uit angst als een zeur gezien te worden.
Reset!
Terwijl ik deze blog schrijf, voel ik de adrenaline (en daarmee mijn zelfbeklag, waar ik toch even recht op vond te hebben) wegebben. Ik vond ook dat ik heel even recht had mezelf wat zielig te voelen. Maar ik heb geen zin in slechte dagen. Het leven is daarvoor te kort. Het is niet omdat je 4 uitdagende dagen hebt, dat je leven een flop is (oef!). En het maakt je ook geen ‘loser’. Maar je lijf en je hoofd moeten wel even resetten. Ik startte recent met het volgen van hartcoherentie. Superspul, want op 3 minuten kan je jezelf bijna volledig lichamelijk resetten. Dus dat is het eerste: de app openen en het bolletje volgen, adem innnnnn, adem uuuuuuit,… Ik heb nog andere truukjes voor mezelf. Zoals een blokje om gaan, even thee drinken (ik kreeg net een staaltje nieuwe Japanse thee, een prachtexemplaar!), het van me af schrijven. Ook mentaal moet er even worden gecleand. Want, dat leerde ik opnieuw van Seligman, hoe je je pech verklaart, bepaalt hoe snel je herstelt. Of je je een slachtoffer gaat voelen dan wel gewoon een rotweek had (en die gaan voorbij).
Perspectief is veel waard
Maandagavond fietste ik aan het einde van die uitdagende dag naar mijn les ‘kruideninfusies en zelf thee blenden’ (mijn nieuwe passie). Dat is een eindje bergop fietsen en boven op de berg passeer ik eerst een funerarium. Hoe waanzinnig de dag ook was, ik was toch gelukkig. Want zolang ik langs die plek kan rijden zonder er te moeten stoppen, zit het nog wel snor. Vandaag mocht ik even zeuren tegen mijn zeur-buddy Sofie. Die had ook wat zeurtijd nodig. Dus konden we zeuren tegen elkaar en toegeven dat we gejankt hadden. Niks om te lang en te veel te doen, maar het kan al eens deugd doen. Daarna weten we allebei weer dat het niet fundamenteel is, zolang de basis maar goed zit.
En hoewel ik nu een blog had kunnen schrijven met ‘3 dingen die jij kan doen om een baaldag om te buigen’, koos ik ervoor openlijk te getuigen over baaldagen, zodat ook voor jou de openheid er is om eerlijk te zeggen dat het soms gewoon even niet lukt. Zodat je weet dat coaches soms ook balen en we daarom des te beter weten hoe jij je resetknoppen kan vinden. Wij hebben ‘m soms ook nodig.