Gezocht: visie
Gastblog door Laure Van Aken, wetenschappelijk medewerker bij Make me Fly!
***
Vorig jaar rond deze tijd vroeg Els mij of ik zin had om de vision board-workshop te komen volgen. Daar moest ik geen seconde over twijfelen – natuurlijk wou ik komen. Toegegeven, haar uitnodiging kwam op het perfecte moment. Een jaar geleden rond deze tijd was ik al zo’n 10 maanden werkloos. Al hoor ik liever het woord werkzoekend: dat past beter, als je weet dat ik gedurende die periode sollicitatiebrief na sollicitatiebrief opstelde en verstuurde, steeds weer hopend op een positief vervolg en steeds weer teleurgesteld – en dat alles viel mij nogal zwaar.
Ik had in 2016 mijn masterdiploma in “gender & diversiteit” moeten halen, maar depressie stak daar een stokje voor. Ik probeerde vol overtuiging door te zetten, maar in juni, tijdens de examenperiode, werd het mij allemaal te veel. Ik crashte (en dat mag je gerust letterlijk nemen). Ik kon niets meer, ik at niet meer, ik slaagde er niet meer in uit bed te raken en belandde in een negatieve gedachtenspiraal. Op dat moment heb ik gelukkig de juiste hulp gekregen dankzij liefdevolle vrienden, en tegen het einde van de zomer begon ik er weer bovenop te raken. Maar de blauwe plek die een dergelijke ervaring op je zelfvertrouwen achterlaat, blijf je gedurende heel lange tijd voelen.
Solliciteren hielp niet om de blauwe plek te verzachten. Integendeel, bij iedere afwijzing werd er telkens weer figuurlijk op geduwd. Geloof mij als ik zeg dat dat er veel waren. Af en toe mocht ik testen gaan doen of op gesprek, waarbij je hoop uiteraard groeit. Het antwoord was echter steeds hetzelfde: “Je bent een sterke kandidaat, maar je hebt te weinig ervaring …” Ervaring die ik helaas niet op mijn CV kon toveren. Een break om even tot mijzelf te komen en mijn prioriteiten te herbekijken was exact wat ik nodig had – zo gezegd, zo gedaan. Een paar dagen later zat ik op de trein van Gent naar Leuven met een rugzak vol tijdschriften en goede moed.
Het eerste dat Els onze groep vroeg, was of we ofwel een doelgeörienteerd ofwel een meer algemeen vision board wouden maken. Aangezien ik vrij doelloos rondliep, was die keuze snel gemaakt. Het werd een algemeen bord, om even stil te staan bij wat écht belangrijk was voor mij. Een hele stapel tijdschriften later, lag er rond mij een gigantische stapel afbeeldingen. Toen zei ze dat we moesten gaan sorteren: “Ga er nog eens door, en probeer clusters te maken; stapels van dingen die bij elkaar horen.” Er was eigenlijk maar 1 regel: al je afbeeldingen moesten op één blad raken. Keuzes maken dus …
Mijn vision board begon stilaan vorm te krijgen; al snel werd duidelijk dat woorden mij meer aanspraken dan beelden. Gelukkig mocht dat ook, want ook uitspraken van anderen kunnen je meer visie geven. Bovenaan kwam er een grote quote van Wilhelm Schmid: “Wie zegt dat je altijd maar gelukkig moet zijn?”, een wijsheid die ik probeer mee te dragen op momenten waarop het wat minder gaat. Wat ik vooral onthouden heb, is dat ik zoek naar authenticiteit en dat ik wil kunnen leven volgens mijn waarden, een leven dat traag gaat en waarin ik de tijd heb om stil te kunnen staan en te genieten van de kleine dingen. Na de workshop nam ik dat gigantische blad op de trein mee naar huis – daar hangt het nog steeds goed zichtbaar in mijn living omhoog.
Elke ochtend kijk ik er eventjes naar en weet ik weer wat écht belangrijk is. En die job? Die volgde niet eens zo veel later. Waar een vision board allemaal niet goed voor is!
Kriebelt het bij jou ook om je passie te herontdekken en je richting terug te vinden? Dan heb je geluk:
er zijn nog enkele plaatsjes vrij om volgende week mee te komen vision-boarden!