Doe niets dat niet bij je past

Sofie vertelde me tijdens een coachingsessie dat ze zich altijd al een buitenbeentje had gevoeld. Ze was nooit echt in staat geweest op een overtuigende manier de massa te volgen. Ik vroeg haar om een voorbeeld te geven. Ze moest terugdenken aan een moment in haar jeugd, ze was toen 14. Het was 1985. Paus Johannes Paulus II kwam naar België. Hij was er al eerder, maar nog niet in zijn hoedanigheid als paus. Haar ouders waren katholiek opgevoed en heel actief in de parochie. Het bezoek van de paus was voor hen een religieus hoogtepunt: de heilige vader ‘himself’ zou een eucharistieviering opdragen in een groot voetbalstadion.

Net zoals er niet te ontsnappen viel aan de wekelijkse eucharistieviering of zelfs alle vieringen in de Goede Week, was ook hier geen ruimte voor negotiatie. Sofie ging mee. Ze zat de viering uit, in open lucht, samen met haar familie. Hoe hard Sofie al had geprobeerd om het spirituele van de viering in zich op te nemen, bij de derde lijn van de preek hadden haar gedachten alweer uitgecheckt. Ze voelde het niet, en al zeker niet in een vreemde taal. Na een extra lange viering stapte de paus in zijn speciale wagentje (de pausmobiel) met gepantserd glas (de heilige vader bleek immers een gegeerd doelwit voor schutters en andere boze geesten). En zo begon hij aan zijn toer door het stadion. De menigte volgde, joelde, juichte, liep in een grote massa achter de mobiel aan. De paus wuifde.

Ergens in de massa geraakte Sofie haar ouders kwijt. Niet erg, ver konden ze niet gaan, de menigte liep immers rondjes in een stadion… Er waren toen nog geen mobieltjes (behalve dat waar de paus rondjes mee reed), maar ze zouden elkaar wel vinden. Voor Sofie was het een belangrijk moment: ze zag wérkelijk niet in waarom ze achter dat karretje aan zou lopen. Ze begreep ook niet waarom die andere mensen dat deden, ze stelde alleen vast dat ze het deden. Ze begreep ook de euforie van haar ouders niet over de viering, over de niet te begrijpen preek, over ‘de paus’ in zijn mobiel.

Sofie stopte met lopen. Wat doe ik hier, vroeg ze zichzelf af. Dezelfde vraag die ze zich al zo vaak had gesteld als ze vooraan in de kerk in opdracht van haar ouders de eerste en de tweede lezing voorlas en repeteerde voor een mooie dictie.

Dezelfde vraag die ze zich stelde vele jaren later toen de vraag kwam om haar dochtertje te laten dopen, waar Sofie niet per se iets op tegen had, maar andermaal eerder toegaf aan de druk van de grootouders dan het te doen vanuit een eigen overtuiging. Dat was volgens haar een van die momenten waarop ze gewoon wist dat achter de paus aanhollen niet voor haar was. Maar dat kreeg ze thuis zeer moeilijk verkocht. Het zou duren tot haar 19e voor ze haar ouders – onder onmiskenbaar argument dat ze nu meerderjarig was en dus nergens toe verplicht kon worden – vertelde dat ze niet meer ‘ter kerke’ zou gaan. Ze trouwde ook niet voor de kerk. Dat was wél een zeer bewuste keuze.

Je kan ontzettend lang proberen om iets te doen dat niet bij je past, maar op een gegeven moment wringt het. We komen wel eens mensen tegen die zo bedreven zijn om zich als een kameleon te gedragen, dat ze zelf niet meer weten wie ze zijn.

Je kan alleen zijn wie jij bent en doen wat voor jou klopt. Alle andere opties zijn tijdelijk. En daarom is het zo belangrijk om niets te doen dat niet bij je past.

Ik nam in 2009 de beslissing om niet langer te blijven doen wat niet bij me paste, en gaf mijn ontslag zónder dat ik al een ander vooruitzicht had. Dat was scary, sure, maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. My 2 cents: content zijn gaat over keuzes maken. Over dingen niet (meer) doen wanneer ze je geen plezier of voldoening (meer) verschaffen. Over iets dat misschien ooit wel heel fijn was, maar je nu vooral sleur en stress bezorgt, achter je te laten. Over eindelijk dat dappere gesprek op het werk voeren over je takenpakket of over de manier waarop de dingen verlopen. Over het neerleggen van een opdracht waar je ooit met veel enthousiasme aan startte maar die nu niet meer bij je past. Het kan zelfs het verkopen van je succesvolle business zijn, als die je helemaal opeet.

Veel mensen wachten met te ‘springen’ of te veranderen of zelfs met te verkennen tot ze ‘een andere piste’ hebben. Want dat vraagt iedereen: “En waar ga je naartoe?” Het wonderlijke antwoord is dan soms: “Nergens”. Ik ga even gewoon niet. Ik wil zien wat er komt. Dat is scary as hell en je krijgt veel weerwerk (Waaaaat, gewoon géééééén job? – Waaaaaaaaaat, je klant opzeggen??? – Waaaaaaaat, je winkel waar je zo voor werkte doorverkopen??), maar het is het waard.

En dan gaan we kiezen en schrappen. Want het is niet omdat je iets dolgraag doet en het ook nog erg goed kan, dat je het voor eeuwig en altijd moet blijven doen. Soms komt er een punt waarop het goed is om te beslissen om iets niét meer te doen. Het ene eruit, en iets anders erin. Dat is wat Rilla “de wet van het vacuüm” noemt. Als je geen ruimte maakt om te denken, om te experimenteren, dan verandert er niks.